Όμως, όπως γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την εσωτερική διάσταση της ύπαρξής μας, καθένας που στρέφει το νου του στην ανησυχία, ενισχύει τη μεγάλη συλλογική σκεπτομορφή της ανασφάλειας, της αποθάρρυνσης και του φόβου για το αύριο. Αυτό σημαίνει ότι στο επίπεδο του συλλογικού υποσυνειδήτου, όπου είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, θα αυξάνεται το άγχος και η δυσαρέσκεια.
Όμως μπορούμε να παρέμβουμε. Ας θυμηθούμε πως ό,τι κι αν συμβαίνει στα οικονομικά της χώρας ή στα δικά μας, την αθάνατη ψυχή μας δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει. Επιπλέον αντί να αφήνουμε το νου μας να πανικοβάλλεται παρακολουθώντας με τις ώρες τις κραυγές των ειδήσεων και συμμετέχοντας σε συζητήσεις που αυξάνουν το φόβο και την απαισιοδοξία, ας στρέψουμε επιλεκτικά την προσοχή μας στα θετικά της ζωής μας. Σε εκείνους με τους οποίους μας συνδέουν σχέσεις αγάπης, στην άνοιξη που σκάει εδώ κι εκεί, στην ικανότητά μας να νιώθουμε χαρά, στο εσωτερικό μας κέντρο γαλήνης και ισορροπίας, στη σχέση μας με την Πηγή των πάντων. Είμαστε πολύ περισσότερα από ένα υλικό σώμα κι αυτό δεν το αλλάζει τίποτα. Το εγώ θα προσπαθεί να μας πείσει πως έχουμε ένα σωρό λόγους για να είμαστε απαισιόδοξοι, απογοητευμένοι, προδομένοι, οργισμένοι και ανήσυχοι.
Όμως έχουμε πολύ περισσότερους λόγους για να νιώθουμε ευλογημένοι, αν θυμηθούμε όλα αυτά που αληθινά έχουν αξία στη ζωή μας.Ας μην αφήσουμε την οθόνη του νου μας, να γεμίσει με το σκοτάδι, που με κάθε τρόπο μας πολιορκεί επειδή - όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης- Το Φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί.
Κάθε φορά που αρνιέται η σκέψη μας να στραφεί προς το σκοτάδι, έχουμε κάνει ένα δώρο στον εαυτό μας και ταυτόχρονα σε όλη την ανθρωπότητα ενισχύοντας το «σήμα του φωτός».
Ότι κι αν συμβεί λοιπόν στην τσέπη, στη σύνταξή μας, στο πορτοφόλι ή στην καθημερινότητα αυτού του κόσμου ας αντισταθούμε στο να προσφέρουμε και το νου μας στη χειραγώγηση του φόβου.
Κάθε φορά που θα έρχεται με τις προκλήσεις του να δοκιμάσει τις αντιστάσεις και τις αντοχές μας ας θυμηθούμε ΠΟΙΟΙ αληθινά είμαστε κι ας συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε δει κι άλλες φορές τα δέντρα να χάνουν τα φύλλα τους και ύστερα να φουντώνουν και πάλι. Ο σοφός, αυτός που ξέρει, ατενίζει γαλήνια την εναλλαγή των εποχών γνωρίζοντας πως «κι αυτό θα περάσει».
Ή όπως έγραψε ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος,
«Να μαλώσεις τον άνεμο.
Να μαλώσεις τη νύχτα.
Εγώ, να τους πεις, δεν είμαι ένα τυχαίο
περιστατικό, να τους
παραδοθώ».
