Καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει δράκο........

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
δως της κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν αρχινήσει....

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα.


Κάθε κοριτσάκι που σέβεται τον εαυτό του λατρεύει τα παραμύθια, ειδικά εκείνα που μιλάνε για πριγκήπισσες.Θεωρεί ότι είναι μια μικρή πριγκήπισσα και περιμένει τον πρίγκηπα, καβάλα στο άσπρο άλογο που θα την οδηγήσει στο θρόνο της καρδιάς του και θα τη λατρέψει.Θα μου πεις που είναι το κακό; Κι εγώ σου απαντώ ότι δεν είναι απλά κακό αλλά τραγικό, ιδίως αν αυτό το παραμυθένιο όνειρο επερεάζει την πραγματική ζωή.

Ας πάρουμε , όμως , τα πράγματα από την αρχή.Από μικρή τρελαινόμουνα για παραμύθια.Έβαζα τη μητέρα μου να τα διαβάζει ξανά και ξανά ώσπου , κάποια στιγμή , σε ηλικία 3 ετών , τα είχα μάθει απέξω. 'Επαιρνα , λοιπόν, τα παραμύθια και τα ''διάβαζα'' δήθεν στα άλλα παιδιά
.Ήμουν τόσο πειστική μάλιστα και τόσο καλός παπαγάλος που τους είχα πείσει όλους ότι ξέρω να διαβάζω.Μέχρι και την δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο έπεισα και κάλεσε τους γονείς μου για να τους δώσει τα εύσημα, ως παιδί θαύμα που ήμουν.Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα έφαγα μεγάλη κατσάδα από τον πατέρα μου.Αριστερός από τα γεννοφάσκεια του και με μεγάλη πορεία στα χρόνια της δικτατορίας, θα προτιμούσε η κόρη του να ξέρει απ΄έξω τον Μαρξ αντί τον Άντερσεν και να ονειρεύεται μια σοσιαλιστική κοινωνία [ με την πραγματική έννοια του όρου κι , όχι όπως την έχουν καταντήσει τώρα] σε αντίθεση με τα δικά μου όνειρα για παλάτια και βασιλιάδες.Τα περισσότερα , όμως , τα άκουσε η μητέρα μου- προερχόμενη από δεξιά οικογένεια , είχε ακολουθήσει το δικό της παραμύθι όταν ερωτεύτηκε τον επαναστάτη, αριστερό πατέρα μου-επειδή μου καλλιεργούσε λάθος ένστικτα με τα ''ανούσια '' παραμύθια.
Τα ανούσια παραμύθια , κατά τη γνώμη του πατέρα μου, μαζεύτηκαν και φυλάχτηκαν στο πατάρι.Από κείνη τη στιγμή ανέλαβε ο ίδιος την ΄΄λογοτεχνική '' μου εκπαίδευση.
Όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου μεγάλωναν με την Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη και την Ωραία Κοιμωμένη, εγώ μάθαινα ιστορίες για τον εμφύλιο, τη δίκη της Βάρκιζας και τον Μπελογιάννη.Έμαθα ελληνική ιστορία , αρχαία και νεότερη και στο θέατρο παρακολουθούσα Οιδίποδα.Φυσικά τα όνειρα για τον πρίγκηπα που έρχεται να μ αγαπήσει χάθηκαν στα όνειρα που μου εμφύσησε ο πατέρας μου να αλλάξω τον κόσμο.Βλέπεις ακόμη πιστεύανε σ αυτό το παραμύθι ότι ο κόσμος μπορεί ν αλλάξει και να γίνει καλύτερος.
Στην εφηβεία μου γράφτηκα σαν άξιο τέκνο στην ανάλογη αριστερή νεολαία και ξέχασα τελείως τα κλειδωμένα παραμύθια στο πατάρι.Μαζί τους ξέχασα και το γοβάκι της Σταχτοπούτας.Το όνειρο ενός νέου κόσμου μεστωνόταν στη καρδιά μας, και ήταν λες και έπαιρνε σάρκα και οστά.Φαίνεται πως όλη η γενιά η δική μου, που γεννήθηκε λίγο πρίν ή λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, είχε ποτιστεί από μια ιδιαίτερη ενέργεια.
Ήταν η εποχή που με συγκινούσαν τα πολιτικώς ορθά παραμύθια, το κοριτσάκι με τα σπίρτα ανάβει μολότωφ, ο δράκος στα παραμύθια είναι η εξουσία , ο πρίγκηπας έρχεται καβάλα σε μηχανή και φοράει δερμάτινα και ο Αγ. Βασίλης είναι η επιθυμία του αρσενικού να κατακτήσει τη γυναικεία εστία- μήτρα , όπως έλεγε ο Γιούνγκ.


Η πριγκήπισσα δε φορούσε γοβάκια και ακριβά φορέματα που να τονίζουν τη λεπτή της μέση , αλλά άρβυλα και σκισμένα τζιν , έπινε βότκα, διάβαζε Καζαντζάκη και συμμετείχε σε συζητήσεις πολιτικές κάνοντας τον πατέρα της υπερήφανο.
Όμως , το παραμύθι της όμορφης κοπέλας που αναζητά την αγάπη ήταν περασμένο στο DNA της. Τόσες γενιές γυναικών πίσω απ αυτήν πίστεψαν σ αυτό, εκείνη γιατί νόμιζε ότι θα μπορούσε να ξεφύγει;
Ευτυχώς , ο πατέρας έφυγε νωρίς και δεν είδε το παραμύθι της αλλαγής του κόσμου να ξεθωριάζει και να χάνεται στα γρανάζια της εξουσίας και του συμφέροντος.Δεν είδε ανθρώπους που μέχρι χθές ήταν μπροστάρηδες της ''επανάστασης'' να συμβιβάζονται και να πουλιούνται.Δεν είδε τη μικρή πριγκήπισσα να βγάζει τα άρβυλα και να φοράει τα γοβάκια- εντάξει, δεν ήταν γοβάκια αλλά γόβες στιλέτο και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις μπότες με δωδεκάποντο τακούνι , αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιττα.
Και ήρθε η ώρα της αναζήτησης του πρίγκηπα.Πρίγκηπες περάσανε πολλοί, άλλος με μηχανή χιλίων κυβικών αντί για άλογο, άλλος με πανάκριβο αμάξι στη θέση της λαμπερής άμαξας,άλλος με μητέρα την κακιά μάγισσα.Και σε κάθε ιστορία η μικρή πριγκίπισσα ζούσε ένα παραμύθι και δινότανε στον εκλεκτό της καρδιάς της με την ίδια ορμή και ένταση, με το ίδιο απαρράμιλλο πάθος της πρώτης φοράς.
Κάποια στιγμή το παραμύθι τελείωνε , γιατί όλα τα ωραία και φανταστικά κάποτε τελειώνουν και τότε καταλάβαινε γιατί τα παραμύθια της μαμάς έκλειναν με το '' ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα'' . Πάντα είχε απορία γιατί τα παραμύθια να τελειώνουν τόσο απότομα , τί γίνεται μετά, ποιά η τύχη της όμορφης πρωταγωνίστριας; Και γιατί να ζούμε εμείς καλύτερα απ αυτούς , αφού αυτοί τα έχουν όλα.Μέσα από τις δικές της ερωτικές ιστορίες και απογοητεύσεις κατάλαβε ότι το τέλος είναι μια νέα αρχή και η αρχή πολύ εύκολα σε οδηγεί στο τέλος.


Πρίγκηπες δεν υπάρχουν , σκέφτηκε και τότε γνώρισε ένα βάτραχο.Αυτόν δεν τον ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκε με την δεύτερη και με την τρίτη είχε γίνει λιώμα για το χατήρι του.Ο βάτραχος ήξερε να μιλάει ωραία , να χαιδεύει τα όνειρά της , να της λέει άλλα παραμύθια και να την κάνει να γελά.Όταν τον φίλησε και τον μεταμόρφωσε σε πρίγκηπα , τον εγκατέστησε στη καρδιά της , σ ένα μεγάλο θρόνο.Ο βάτραχος- πρίγκηπας, όμως , μας βγήκε Δον Ζουάν.Δεν του έφτανε η καρδιά της πριγκήπισσας και ήθελε κι άλλες καρδιές γυναικών και, το χειρότερο, δεν αναγνώρισε τίποτα απ όσα έκανε για κείνον.Γρήγορα , λοιπόν , έφυγε για άλλες αγκαλιές .Τί ανάγκη είχε εξάλλου πια, είχε βρεθεί το θύμα που τον μεταμόρφωσε σε πρίγκηπα.
Τί απέγινε η πριγκήπισσα μας;Έζησε,άλλα άρχισε πλέον να αναρωτιέται μήπως το παραμύθι να αλλάξουμε τον κόσμο είναι πιο εφικτό;

Αποφάσισε τότε να βάλει άρβυλα με τακούνι και μέσα από το σκισμένο τζιν ζαρτιέρες και να ξεκινήσει τη δική της επανάσταση.... και να μου το θυμηθείτε , θα ζήσει καλύτερα κι οι άλλοι, απλώς, καλά!!