Γερμανία, η κύρια υπεύθυνη για την κρίση.

Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ξαφνικής επίθεσης φιλίας, από τη Γερμανία. Από τη μια η "ματωμένη" καρδιά της  καγκελάριου Α. Μέρκελ που συμπάσχει με τους Έλληνες πολίτες, από την άλλη ο ξαφνικός της έρωτας για τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά και οι δηλώσεις της για την Ελληνική κουζίνα που λατρεύει σε συνδυασμό με την στήριξη του σκληρού και ιδιαίτερα αυστηρού, για την Ελλάδα, στο παρελθόν Β. Σόιμπλε μας έχουν εκπλήξει αλλά και προβληματίσει ταυτόχρονα. 

Όλοι γνωρίζουμε ότι το Βερολίνο μας είχε συνηθίσει σε μια πολιτική δηλώσεων κάθε άλλο παρά φιλική. Μια πολιτική που φωτογραφιζόταν επάξια και στα πρωτοσέλιδα των γερμανικών εφημερίδων όπου η Ελλάδα ως άλλος αποδιοπομπαίος τράγος όφειλε να τιμωρηθεί για την κρίση στην ΕΕ.Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά και οι Γερμανοί άλλαξαν ή αλλιώς, όπως θα έλεγε ο απλός λαός, χαλάρωσαν το σκοινί της πίεσης;; Η απάντηση είναι απλή, αν και ίσως όχι φανερή για όλους: Επικοινωνιακά τρυκ.

Στα πλαίσια της διπλωματίας και βλέποντας ότι ο αντιγερμανισμός θεριεύει στην Ευρώπη, οι σύμβουλοι της καγκελαρίας ξεκίνησαν μια επίθεση φιλίας ώστε να διασκεδάσουν αφενός τις εντυπώσεις και να μαλακώσουν το κλίμα και αφετέρου, να απομακρύνουν την αλήθεια από το προσκήνιο. Μια αλήθεια που όλο και περισσότεροι, φανερά και δυνατά πλέον, παρουσιάζουν στον κόσμο: η Γερμανία είναι η υπεύθυνη, η κύρια υπεύθυνη, για την κρίση στην ΕΕ.

Το 2000 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της  ''φούσκας'' της τεχνολογίας και των τηλεπικοινωνιών γεγονός που προκάλεσε χρηματοοικονομική κρίση στο εσωτερικό της, η εισροή κεφαλαίων ανατράπηκε και τα επιτόκια των γερμανικών ομολόγων σκαρφάλωσαν από το 3,6% στο 5,6% κερδοφορίας,  τη στιγμή που το ευρώ έναντι του δολαρίου έχανε το 20% της νομισματικής αξίας του.

Υπενθυμίζουμε ότι την ίδια  περίοδο, η Γερμανία είχε ανάγκη από ρευστό προκειμένου να απορροφήσει το κόστος της ένωσης των δυο Γερμανιών μετά τη πτώση του τοίχους. Ο μόνος τρόπος για να βρεθεί οικονομική λυση και έτοιμο ρευστό για τις γερμανικές αγορές ήταν να μπουν στην νομισματική ένωση του Ευρώ και άλλες χώρες.Παραβλέποντας, λοιπόν, τη πραγματική τους ικανότητα να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις- υποχρεώσεις για την ένταξη στο κοινό νομίσμα του ερυώ,  η Γερμανία δέχτηκε κι άλλες χώρες , χρησιμοποιώντας την ΕΚΤ ως αντλία τροφοδότησης φθηνού δανεικού χρήματος προς τις χώρες αυτές, ...χώρες που θα αποτελούσαν τους αγοραστές των γερμανικών προϊόντων.

Από το 2003 μέχρι και το 2006 η ΕΚΤ μειώσε τα επιτόκια από το 5% στο 2% τη στιγμή που τα Αμερικάνικα και τα Βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4%. Οι χώρες του Νότου που μόλις είχαν υιοθετήσει το ευρώ έβλεπαν το δανεικό χρήμα να ρέει άφθονο και υποχρεώθηκαν στην κατανάλωση εισαγώμενων προϊόντων απο την Γερμανία

.Ας πάρουμε ως παράδειγμα την Ελλάδα:
κατά τα έτη 1997-1998,δηλαδή πριν από την είσοδο στο ευρώ, οι Ελληνικές εισαγωγές Γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρι (στοιχεία στατιστικών "Επίκαιρα" ). Δέκα χρόνια μετά, κατά τα έτη 2007-2008, οι εισαγωγές των ανίστοιχων προϊόντων ανέρχεται στα 21,5 δις δολάρια, δηλαδή αύξηση που ξεπερνά το 300%.  Δυστυχώς , από την πλευρά της η Γερμανία δεν ανταπέδωσε τη χάρη εισάγοντας αντίστοιχα προϊόντα ισότιμης αξίας.

Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι  το 1992 οι εισαγωγές των Ελληνικών προϊόντων στη Γερμανία ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002- τη χρονιά της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ- κατέγραψαν μείωση και έπεσαν στα 1,7 δις δολάρια, αποτέλεσμα της ανετοιμότητας της Ελληνικής οικονομίας για την μετάβαση απο δρχ, στο νόμισμα του ευρώ.

Μέσα σε λίγα χρόνια από την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε το αντίστοιχο της Ιαπωνίας και της Κίνας και την έφερε στη πρώτη θέση εξαγωγών στο κόσμο. Θέση που απεκτησε χάρη στον Ευρωπαϊκό Νότο και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ που αποτελούσαν το αγοραστικό κοινό.

Η άποψη ότι η Γερμανία προέβη σε μεταρρυθμίσεις και έγινε πιο ανταγωνιστική, είναι μύθος και δεν υποστηρίζεται από τα στοιχεία που δίδονται σήμερα απο τα ΜΜΕ. Για την ακρίβεια από το 2000 μέχρι και το 2009 το εμπορικό ισοζύγιο της Γερμαναίας, με τις ΗΠΑ και την Κίνα παρέμενε σταθερό και άλλαξε υπέρ της , όταν με τις ευλογίες της ΕΚΤ υπερχρέωσε τους ''PIGS'' και έκανε οικονομικό-πολιτικό δορυφόρο της τη Γαλλία.

Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ η στεγαστική κρίση  έσκασε ως παγκόσμιο τσουνάμι και οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου γονάτισαν από την αφόρητη οικονομική πίεση.Η Γερμανία αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της ώς ισχυρό μέλος της ΕΕ και να βοηθήσει γρήγορα και αποτελεσματικά το σύνολο των μελών-χωρών, με αποτέλεσμα να βιώνουμε τη σημερινή κατάσταση κρίσης.
Η Γερμανία ως κυρίαρχος οικονομική δύναμη στην ΕΕ ,όφειλε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην εξυπηρέτηση του δικού της συμφέροντος και του συμφέροντος της ευρωπαϊκής ένωσης, όπως είχε υπογραφεί στην συνθήκη της Λισσαβώνας.

Το ευρώ βοήθησε τη Γερμανία στον μέγιστο οικονομικό βαθμό , με την ιδιαίτερη και παράδοξη μεταχείριση που είχε. Ακόμη και σήμερα, απολαμβάνει ένα σούπερ πακέτο στήριξης χάρη στον εκμηδενισμό του κόστους κρατικού δανεισμού της και της ροής κεφαλαίων στις τράπεζες και τα ομόλογά της από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία της ΕΕ. Αρκετοί είναι αυτοί που θα πουν ότι τα κράτη του Νότου έπρεπε να ήταν προσεκτικότερα, ρίχνοντας μονομερώς τις ευθύνες . Εδώ ως αντιπαραβολή θα θυμίσω το επιχείρημα της αλληλεγγύης και της υποστήριξης ανάμεσα στα κράτη- μέλη της ΕΕ. Αυτό τουλάχιστον δεν είχε υπογραφεί κατά την ένταξη των μελών-χωρών;